συνέχισε

να πηγαίνεις

να έρχεσαι

να σιμώνεις

να απομακρύνεσαι

να ονειρεύεσαι

να απελπίζεσαι

να θυμώνεις

να γλυκαίνεις

να πεθαίνεις

να ανασταίνεσαι

αρκεί .........να υπάρχεις.

ανειρμάτιστα

ήταν οι μέρες ζεστές και αποχαυνωτικές
σαν την καυτή άμμο που βούλιαζε τα πόδια μου,
ήταν οι νύχτες απαλές σαν μαύρο βελούδο
που απορροφούσε τους παράφωνους ήχους
για να διασωθεί η επιφατική αρμονία
ήταν οι εικόνες που συνωστίζονταν ανειρμάτιστα
χρωματιστά σκιάχτρα που δέσμευαν το φώς
και εξόρκιζαν ανεπιθύμητα φαντάσματα ,
ήμουν και εγω εκεί, απορημένη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

εν αρχή ειν ο λόγος

ο λόγος που μας ένωνει και μας διαιρεί
που μας ταλανίζει και μας ωθεί
μας αδειάζει ,μας κυκλώνει μας αποθεώνει

κι αμείληκτα μας χρεώνει

ότι ποτέ δε θα ξεχαστεί .

Κλείσε τα μάτια ν΄ αφουγκραστείς

ότι δεν μπόρεσες να πεις

κι άμα τον δεις μη φοβηθείς

δικός σου ητανε κι αυτός

λόγος ανείπωτος ,βασανιστικός

ξεστόμισέ τον να λυτρωθείς

ΙΟΥΔΕΣ

Ποιός κρατούσε τα αργύρια και συ τα πήρες?
ποιός ήταν αρνητής και τον μιμήθηκες όψιμα ?
το τέλος του φριχτό δεν σε δίδαξε?
δεν το ξερες πως η μετάνοια του Ιούδα κάποτε
πιο οδυνηρή κι από των καρφιών τα τραύματα γίνεται?
Μα οπωσδήποτε κι αυτό μια κάποια λύτρωση είναι
αλλοίμονο σε κείνους που τυφλώθηκαν
απ'το φώς της έπαρσης και της περιφρόνησης .
για τα λάθη μας όλοι υπήρξαμε υπαίτιοι
μη λάθρα προσπαθούμε να δειχθούμε ανεύθυνοι
Γιατί τότε το φιλί της προδοσίας
δυό φορές άσκεφτα φιλούμε.

δεν ήμουν μα είχα

δεν ήμουν ήπειρος που χαρτογράφησες
παρθένα φύση που διακόρευσες
βουνοκορφή που κατέκτησες
χέρσα γη που όργωσες,
καράβι που κούρσεψες
αγρίμι που ημέρεψες
μα είχα σύνορα ουρανό και θάλασσα
είχα το δικό μου ανάγλυφο
αγέρηδες σύννεφα και καταιγίδες
ήλιους καρπούς μεστούς κι αρώματα
ήχους, παλμούς και χρώματα
αλλά εσύ σαν άπειρος ζωγράφος
με βιάση έβαλες την τελευταία πινελιά
μην τύχει και χαθείς μέσα στην έμπνευση
και το είδωλο πιστά δεν αποδώσεις

ποτέ δεν θα ΄ρθει

αναμένοντας
αυτό που ποτέ δεν θα ρθει
ξέροντας
ότι για πάντα χάθηκε
πιστεύοντας
στο αμετάκλητο όσων έγναν
απορώντας
για τηνπαράλογη ελπίδα
πονώντας
για τσ όνειρα συντρίμια
περιμένοντας
την λήθη γιάτρισα
ελπίζοντας
άκαιρα τον ερχομό σου, λαχτάρισα.

φοβάσαι

σου χάριζα τη γή μου και έψαχνες τη σήμανση για ναρκοπέδιο
σου χαμογελούσα και υποψιαζόσουνα την υστεροβουλία
σε φρόντιζα και περίμενες να σου ζητήσω αντάλλαγμα
ερχόμουν και πίστευες πως θα έμενα παρά τη θέλησή σου για πάντα
σ΄αγκάλιαζα και νόμιζες πως θα σε έσφιγγα μέχρι πνιγμού
ήμουν εκεί και φοβόσουν πως θα χανόμουν μόλις μ άγαπούσες και συ ,

υπεκφυγή

δεν ήμουν εδώ όταν ήσουν εσύ
κι ήμουν εκεί όταν ήσουν εδώ
ο χρόνος φάνηκε να κάνει παιχνίδι
μα σαφώς τεχνιτή ήταν η υπεκφυγή
του χάους άμετρα υποστηρικτική
που ανάμεσα μας δόλια έχασκε
έρεβος ικανό να μας καταπιεί

αν υπήρχες

αν υπήρχες θα τό ΄νοιωθα
αν υπήρχα θα τό 'ξερα
αν υπήρχαμε κάτι θα χε απομείνει
μου χαμογέλασε το κενό ύποπτα
σαν τίποτα να μην είχε γίνει

εκκαθάριση αρχείου

Ήταν το αίτιο απλά μια μετακόμιση
που τα γραπτά σου ανέδειξε από τη λήθη
μα δεν ευοδώθηκε και σαν μετατόπιση
από την κλασσική βασική μου θεώρηση
για σένα και τα αγαπημένα σου πάθη.
΄Αμεση βλέπεις ήταν η αναγνώριση
κανένα περιθώριο δεν άφηνε στην κρίση
λογικά ν΄ αρνηθεί και να λησμονήσει
μόνο κρατήθηκε να μην ξαναελπίσει.
Θα μπορούσε βέβαια σφοδρά να αμυνθεί
κι άμεσα τη μνήμη στο χαρτί να ξεσκίσει
αρκέστηκε κρυφά κι ένοχα να τα φιλήσει
τ ΄αρχείο αρνήθηκε ξανά να εκκαθαρίσει
σε νέα θέση βιάστηκε να τα τοποθετήσει
φωτεινή και περίοπτη να τ΄ αναγεννήσει.

ρόδα του Μάη

Σε όνειρα κοριτσίστικα καταχωνιασμένα
σε βιβλία κλειστά , αποξηραμένα
τα αρωμά σας προ καιρού στερημένα
με τα αγκάθια σας καλά κρυμμένα
τρυφερά μα βαθειά με ματώσατε
κι απλόχερα σε άλλους δώσατε
όλ΄ αυτά που και σε μένα τάξατε .
Της καρδιάς τα δώρα λησμονήσατε
απέριττα και σ΄εμέ να προσφέρετε
έτσι απλά κι αναιδώς με εξαιρέσατε,
ρόδα του Μάη , πόσο με πονέσατε.......

αφέλειας μνημείον

νεροκουβάλησες καιρό
αγάπη και αφοσίωση
σε ένα πηγάδι δίχως πάτο
η κούραση αναπόφευκτη
μα δεν σ' απέτρεψε αυτό
να συνεχίζεις αδιάληπτα
η αποκάλυψη πως ήταν
εντελώς πλεονάζον
και ενοχλητικό μάλλον
αυτό σε διέλυσε
ως αφέλειας μνημείον

δεν μένω πια εδώ

στο άδειο σου βλέμμα να χωρέσω δεν μπορώ

το ξέρουμε καλά δεν μένω πια εδώ

τόσο ένοχα προσδιόρισες εαυτό

διαγράφοντας με ως κάτι περιττό

ποιος πόνεσε περισότερο

να διακρίνω πια αδυνατώ

τα κομμένα μου φτερά

είναι τα άδεια μου χέρια

άβολα συστρέφονται

σε ένα κορμί δίχως ψυχή

να αγκαλιάσουν δεν φείδονται

πιότερο να ξέρεις φοβούνται

εκείνη την απωθημένη έλξη

που μεταμφιέζεται σε οργή

δική σου ήταν η οργή,

την έλξη πως τη σκότωσες ?

δεν αναρωτιέμαι πια το γιατί

το πώς είναι που νοιάζομαι

να μάθω για να σε μιμηθώ

δεν μένω πια εδώ

τραπέζι για τρεις

έπαιξες τα φύλλα σου νωρίς
άσσοι δίχως αντίκρυσμα
σ΄ένα τραπέζι για τρείς
να ρεφάρεις δεν μπορείς
χωρίς να ρισκάρεις
ούτε και να εκτεθείς.
Γι αυτό και ρισκάρισα
μα δεν ισοφάρισα,
το τέλος βλέπεις
ήταν απρόβλεπτο ,
το παιχνίδι παίχτηκε
σαν αγωνία που τέρπει
στο τέλος κατέληξε
σε απελπισία θαρρείς.
Γιατί το υπερτίμησες?
χρόνος ήτανε που έπρεπε να ξοδευτεί
μήπως και σε πνίξει
γι αυτό και τον τέλειωσες .
Σα νερό που στην έρημο άδειασες'
απίθανο θα ταν να καρπίσει.

μα δεν....

ένα υδάτινο σεντόνι μ΄εμπόδιζε να σε δω,
μα όχι και να σε φανταστώ ,
θα μπορούσe να ήταν και από δάκρυα
μα δεν ήταν!
Μια φωτογραφία που ποτέ δεν τράβηξα
άφηνε το υπονοούμενο της ύπαρξής σου στον εγκέφαλό μου
σα να ταν δικιά μου μα δεν ήταν,
ένα τηλεσκόπιο στραμένο προς στον ουρανό
μα εγώ δεν ήμουν από την πλευρά των αστεριών ,
όμορφη που ήταν η θέα μέσα απ το παραθυρό σου
μα εγώ δεν την έβλεπα πια από κεί.

αρνητής της λύτρωσης

έζωσε η ασκήμια ασφυχτικά το κορμί

κι η σιωπή τα λόγια τα θερμά απόδιωξε

σπασμένο κατάρτι από ναυάγιο η ψυχή

τη λήθη κάλεσε , δώρα άκριβά της έταξε

με θλιβερό αντίτιμο τις μονάκριβες στιγμές

στο τίποτα το λυτρωτικό να αρνηθεί

μ α εκείνη περήφανα προσπέρασε

προτιμούσε μαζί τους να εκτελεσθεί

στο μεταξύ δεν προλαβαίνεις......

δεν προλαβαίνεις να ζεις γιατί στο μεταξύ ονειρεύεσαι πολύ
δεν προλαβαίνεις να ζεις γιατί στο μεταξύ αναλώνεσαι πολύ
δεν προλαβαίνεις να ζεις γιατί στο μεταξύ

διαχέεσαι πολύ
ανειρμάτιστα

ανάμεσα σε ανθρώπους και πράγματα
αναζητώντας νοήματα διαφυγόντα και κέρδη δήθεν ανέξοδα.
Σε τριγυρνούσα σα μέλισσα τη γύρη λουλουδιόύ μεθυστικού.
Όταν εντέλει από το άρωμά σου ναρκώθηκα
στην θαλπωρή της φαντασίωσής μου ήταν αργά να αντιδράσω,
σαν ξύπνησα αναρωτήθηκα μήπως απλά διαιρέθηκα
κι ήμουν η γύρη , η μέλισσα και το λουλούδι μαζί.
Ξέρω μια λέξη να τα χωρέσω όλα τούτα, τόσο περιεκτική
στο λεξιλόγιό μου όμως από καιρό απαγορευμένη να χρησιμοποιηθεί .

χωρίς φόβο και πάθος

Ανακάτωσα τα εσώψυχά μου
με την αδεξιότητα νεόκοπης νοικοκυράς
που ψάχνει τα συρτάρια της,
με μια ύπουλη και καλά κρυμμένη αγωνία
μήπως και δεν βρώ τα ματωμένα
στο μέρος της καρδιάς
κατάσαρκα ασπρόρουχα μου
που άτσαλα και πρόχειρα έθαψα
κάτω από τα πολύχρωμα πανωφόρια
των δημόσιων επιδεί ξεών μου.
Έκαμνα συχνά τούτο τον έλεγχο
σχεδόν καταναγκαστικά
μήπως και δεν μου βγεί το μέτρημα
Μετά από καιρό
από τον τσαλακωμένο σωρό έλειπαν δυο
Τα ονομάτισα και τρυφερά τα αποχαιρέτισα,
το φόβο μου τον νανούρισα
πριν του σφαλίσω τα μάτια
και στο πάθος μου έψαλλα τον επικήδειο.
Ένοιωσα ανυπόφορα ασφαλής
και αισιόδοξη πως σύντομα
θα εγκατέλειπα το θλιβερό μέτρημα
τούτου του μάταιου απολογισμού.
Άλλωστε οι αιμάτινες κηλίδες με τον καιρό
έμοιαζαν με ξεχρωμισμένα σχέδια
απερίσκεπτου και άτεχνου ζωγράφου.

ανάνηψη

την έχασα, τη χώρα που χα ονειρευτεί να ταξιδέψω,
σαν σε μαγικό χάρτη.
Έσβησα τα σημάδια της ψυχής σου πάνω μου,
έκλεισα τα παράθυρα να εκλείψει ο αέρας
η ασφυξία να αποτελειώσει τις πλάνες,
άνοιξα το φώς να διώξω τα φαντάσματα,
γύρισα τη σελίδα που ζωγράφιζα τις μνήμες.
Γδύθηκα τα πρόσκαιρα και δανεικά μου ρούχα
στάθηκα γυμνή μέσα καΙ έξω σαν βρέφος
μπροστά στην κολυμπήθρα της ανάνηψης,
ντράπηκα και έκλαψα για την έκθεσή μου στα μάτια σου
μα να πονέσω πιά δεν μπορούσα,
το κενό με κατέκλυσε τρομακτικ'ο όπως και πρώτα