χωρίς φόβο και πάθος

Ανακάτωσα τα εσώψυχά μου
με την αδεξιότητα νεόκοπης νοικοκυράς
που ψάχνει τα συρτάρια της,
με μια ύπουλη και καλά κρυμμένη αγωνία
μήπως και δεν βρώ τα ματωμένα
στο μέρος της καρδιάς
κατάσαρκα ασπρόρουχα μου
που άτσαλα και πρόχειρα έθαψα
κάτω από τα πολύχρωμα πανωφόρια
των δημόσιων επιδεί ξεών μου.
Έκαμνα συχνά τούτο τον έλεγχο
σχεδόν καταναγκαστικά
μήπως και δεν μου βγεί το μέτρημα
Μετά από καιρό
από τον τσαλακωμένο σωρό έλειπαν δυο
Τα ονομάτισα και τρυφερά τα αποχαιρέτισα,
το φόβο μου τον νανούρισα
πριν του σφαλίσω τα μάτια
και στο πάθος μου έψαλλα τον επικήδειο.
Ένοιωσα ανυπόφορα ασφαλής
και αισιόδοξη πως σύντομα
θα εγκατέλειπα το θλιβερό μέτρημα
τούτου του μάταιου απολογισμού.
Άλλωστε οι αιμάτινες κηλίδες με τον καιρό
έμοιαζαν με ξεχρωμισμένα σχέδια
απερίσκεπτου και άτεχνου ζωγράφου.