άφρων σπορέας(παραβολή)

Σε γη χέρσα εγκατελειμένη από καιρό,αίφνης κατέφθασε περαστικός ταξιδευτής
φαινόταν κουρασμένος ,κάπως περίεργος,μα κυρίως απόκοσμος. Η έρημη γη τον φιλοξένησε ταπεινά και στοργικά σα μάνα,λίγη σκιά σ ένα ανεμοδαρμένο σημαδεμένο από τους χειμώνες γέρικο δέντρο.λίγο νερό σ ένα ρηχό χορταριασμένο αυλάκι, λίγους καρπούς από αυτούς που δεν θέλουν φροντίδα ,μα μόνοι τους φυτρώνουν  εδώ κι εκεί άναρχα ,ασήμαντα δώρα ζωής σε περαστικούς διαβάτες .
Εκείνος για κάποιο λόγο ξαπόστασε .αφαιρέθηκε θαρρείς και τον βρήκε ό χρόνος της σποράς να αγνατεύει τα αδούλευτα χώματα.
Ταλανίστηκε πρόσκαιρα από τον πειρασμό να ημερέψει τ άγρια  χώματα .
Ξεχέρσωσε τη γή την όργωσε την πότισε την έσπειρε και κείνη ξαφνιασμένη από τούτη την ανέλπιστη φροντίδα πρασίνισε ,λουλούδιασε και κάρπισε μ όλη της τη δύναμη την κρατημένη από καιρό.Σαν ήρθε ο καιρός της συγκομιδής εκείνη με ευγνωμοσύνη ανέμενε να τρυγηθεί.Και τότε ...ποιος θα το περίμενε ....εκείνος έβαλε φωτιά στη σοδειά και την κατέκαψε  ως άφρων σπορέας .Η γή πνιγμένη στις στάχτες έρημη για τα καλά αφέθηκε  οριστικά στη γύμνια της πιο απόλυτη από ποτέ.......