τέλος η αρχή

Μικρή δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω το δεξί και το αριστερό.........
έτσι έβαζα σημάδια έξω από το σώμα μου για να το οριοθετώ.
 Μεγαλύτερη διαπίστωσα πως δυσκολεύόμουν να τελειώνω πράγματα
φαινόταν να διαιωνίζω συνήθειες χωρίς νόημα να μακρύνω ιστορίες βραχύχρονες να δίνω το φιλί της ζωής σε πνιγμένες σχέσεις όταν οι άλλοι τους έψαλλαν κιόλας τον επικήδειο .....και εξ αυτού δεν ξεκίναγα καινούργια .
Η αλήθεια είναι πως έψαξα για πολύ να βρώ σταθερές πυξίδες ανεπηρέαστες  από εσωτερικούς μαγνήτες να μου οριοθετούν το τέλος και να  δίνουν την κατεύθυνση της νέας αρχής  όπως τότε που ήμουν παιδί.αλλά μπέρδευα διαρκώς τα σημάδια και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να διακρίνω άν ήταν χαλασμένη η πυξίδα ή εγώ την διάβαζα λάθος .
Τελευταία παράτησα την αναζήτηση της πυξίδας κι είπα ν άφεθώ στον ένστικτο (θα τολμούσα να το αποκαλέσω εμπειρία ) δεν μπορεί είπα τόσα ταξίδια τόσες αναχωρήσεις τόσες αφίξεις φουρτούνες μεσοπέλαγες .,νηνεμίες,αργοπορίες, βιασύνες θα έμαθα που στέκεται το τέλος, μετέωρο σαν αρχή βαράθρου που δεν πρέπει να βυθιστείς και που ορθώνεταιη αρχή, σαν βουνοκορφή που πρέπει να την ατενίσεις δίχως φόβο και να ξεκινήσεις την αναβασή της  εκεί όπουθα ανταμώσεις   τα ονειρά σου.....
Ανακάλυψα πως ούτε κι αυτό ήταν ασφαλής πλοηγός καθώς το τέλος κι αρχή διαρκώς αλληλένδετα προχωρούσαν σαν διασταυρούμενα  μονοπάτια που απέκλιναν και συνέκλιναν χωρίς κανόνες και σαφείς κατευθύνσεις 
Τώρα νοιώθω εξουθενωμένη και  θυμωμένη από αυτή την εμμονή της οριοθέτησης κι είπα να συμβιβαστώ με την ιδέα των κύκλων όπου η αρχή ταυτίζεται με το τέλος συνεχώς στο χωροχρόνο και να πάρω τη θέση του παρατηρητή στη μέση του κύκλου......