Ονειρα που με ταξιδεύετε
με κέρινα φτερά
στον ήλιο κοντά,
ξυπνώντας
σ έλεύθερη πτώση με σπρώχνετε
δίχως αλεξίπτωτο
στο κενό έκθετη
Το δρόμο προς τη λύτρωση
με πόδια γυμνά,
να πορευτώ προτιμώ.
Να θυμάμαι τα μονοπάτια,
ο πόνος να τα ορίσει,
ως οδηγός απαράμιλλος,
μην ποτέ τα ξαναδιαβώ.
Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου