αλλαγή

οχι δεν ήταν σύνθημα αναλώσιμο σε αφίσσα προεκλογική
ούτε εκγύμνασης πρόσταγμα  σε στατόπεδο νεοσυλλέκτων

ήταν μόνο μια δειλή εσωτερική φωνή
που σε κατανάγκασε σε νέα τροπή

σκέψεων που είχαν τελματώσει για καιρό
ακλόνητων πεποιθήσεων,στείρων συναισθήματων
αμετάκλητων δηλώσεων και αμετακύλητων θέσεων 
που βούλιαζαν την κίνησή σου από καιρό
 σαν σε μαλακή άμμο.

όχι δεν ήταν ο περίσιος σου όγκος που σε καθήλωνε ,
ουτε τα χρόνια σου που ανηφόριζαν στο μεσόστρατο της ζωής
ήταν μόνο μια μάταιη προσδοκία
 ο εγωιστικός σου τρόπος να βλέπεις τα πράγματα 
αυτός που σε βύθιζε στη σπείρα της επανάληψης των ίδιων πάντοτε λαθών.

καλοδεχούμενη κι ας άργησες λοιπόν
καλώς όρισες  κι ας σε φοβάμαι

πιάσε το χέρι μου και πάμε........ 

" Σαν δηλητήριο"

Διάλεγες θαρρούσες το καλύτερο κρασί ,
έτσι νόμιζες,
κέρναγες μ΄αυτό τ6ν επίτιμο καλεσμένο σου,
έψαχνες μ άγωνία περισσή στα μάτια του ν αντικρύσεις την τέρψη
μα εκείνος το γευόταν σαν κώνειο.
Το ίδιο λαχταρούσες και για κείνες τις ανομολόγητες ανάγκες
τις μύχιες,  ελλείψεις.χρόνιες, αποσυρμένες, ακόρεστες,
κακοποιημένες απο την συρρίκνωση
νόμιζες πάλι .
πως μπορούσες να τις φέρεις μόνη σου  στο φώς, να τις χορτάσεις.
Την πείνα  και του άλλου να κορέσεις, συνδαιτήμόνες  στο ίδιο τραπέζι.
Τι ανόητη παντοδυναμία ,μπορεί και έπαρση
πως μπορούσες να γεμίσεις με θαλπωρή
και το κενό της απουσίας του άλλου.
Σα να  ήταν ποτέ εφικτό
να παίζεις  και  κι απο τις  δυο πλευρές  του τερεν ταυτόχρονα

αν μπορούσες

αν μπορούσες να ζητήσεις συγνώμη
και να συγχωρέσεις
αν μπορούσες ν αντιληφθείς τον πόνο που σπέρνεις
 και να βιώσεις αυτόν που σου αναλογεί
τότε είναι βέβαιο πως θα μπορούσες ν αγαπήσεις
kαι ακόμα πιο σίγουρο πως θ ΄αγαπιόσουν   πολύ

ακινησία

ο καλός μου φίλος επιχειρηματολογούσε ισχυρά
υπερ της ακινησίας μου, ως λύσης
έπρεπε να βρω το εσωτερικό σημείο στήριξης
να σταθώ στην διευρυμένη βάση των ποδιών μου
να αδειάσω τις σκέψεις μου, 
 την τάση μου για διαρκή δράση
να απαλλαγώ από δηλητηριώδεις προσμονές
ν αποδυναμώσω τις μάταιες ελπίδες
να ζήσω επιτέλους σαν "εγώ "
λιγότερο σαν " οι αλλοι"
  

περιττό

να ρωτάς για κείνους που δεν θέλουν να μάθεις
να μιλάς μ εκείνους που δεν θέλουν να ξέρουν
να περιμένεις εκεινους που δεν σκοπεύοτυν να έρθουν
να ζητάς να πάρεις από κείνους που δεν έχουν

παραλίγο αληθινή

ηδονική κι απατηλή
γλυκειά κι ατίθαση
ατέρμονη και προδοτική
επιτέλους σε αναγνώρισα
 αγάπης αυταπάτη

σιωπή

σιωπή σ απείλησα
σιωπή σ απόδιωξα
σιωπή σε μίσησα
σιωπή σε ξέχασα

μα πάλι γύρισες 
 ασφυκτικά με τύλιξες 

ο κανένας

Νόμισα
πως κάποιος με άκουγε
πως κάποιος με κοίταγε στα μάτια
κάποιος αφουγραζόταν τους χτύπους της καρδιάς μου
κάποιος νοιαζόταν για τις μύχιες σκέψεις μου
κάπιοιος μου κράταγε το χέρι
κάποιος μετρούσε τισ ανάσες μου δίπλα μου

νόμισα πως ήταν το ίδιο πρόσωπο
αγαπημένο και ταυτόχρονα άγνωστο

"ποιός είσαι  "    τον   ρώτησα

" ο κανένας " μου απάντησε...........

τέλος η αρχή

Μικρή δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω το δεξί και το αριστερό.........
έτσι έβαζα σημάδια έξω από το σώμα μου για να το οριοθετώ.
 Μεγαλύτερη διαπίστωσα πως δυσκολεύόμουν να τελειώνω πράγματα
φαινόταν να διαιωνίζω συνήθειες χωρίς νόημα να μακρύνω ιστορίες βραχύχρονες να δίνω το φιλί της ζωής σε πνιγμένες σχέσεις όταν οι άλλοι τους έψαλλαν κιόλας τον επικήδειο .....και εξ αυτού δεν ξεκίναγα καινούργια .
Η αλήθεια είναι πως έψαξα για πολύ να βρώ σταθερές πυξίδες ανεπηρέαστες  από εσωτερικούς μαγνήτες να μου οριοθετούν το τέλος και να  δίνουν την κατεύθυνση της νέας αρχής  όπως τότε που ήμουν παιδί.αλλά μπέρδευα διαρκώς τα σημάδια και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να διακρίνω άν ήταν χαλασμένη η πυξίδα ή εγώ την διάβαζα λάθος .
Τελευταία παράτησα την αναζήτηση της πυξίδας κι είπα ν άφεθώ στον ένστικτο (θα τολμούσα να το αποκαλέσω εμπειρία ) δεν μπορεί είπα τόσα ταξίδια τόσες αναχωρήσεις τόσες αφίξεις φουρτούνες μεσοπέλαγες .,νηνεμίες,αργοπορίες, βιασύνες θα έμαθα που στέκεται το τέλος, μετέωρο σαν αρχή βαράθρου που δεν πρέπει να βυθιστείς και που ορθώνεταιη αρχή, σαν βουνοκορφή που πρέπει να την ατενίσεις δίχως φόβο και να ξεκινήσεις την αναβασή της  εκεί όπουθα ανταμώσεις   τα ονειρά σου.....
Ανακάλυψα πως ούτε κι αυτό ήταν ασφαλής πλοηγός καθώς το τέλος κι αρχή διαρκώς αλληλένδετα προχωρούσαν σαν διασταυρούμενα  μονοπάτια που απέκλιναν και συνέκλιναν χωρίς κανόνες και σαφείς κατευθύνσεις 
Τώρα νοιώθω εξουθενωμένη και  θυμωμένη από αυτή την εμμονή της οριοθέτησης κι είπα να συμβιβαστώ με την ιδέα των κύκλων όπου η αρχή ταυτίζεται με το τέλος συνεχώς στο χωροχρόνο και να πάρω τη θέση του παρατηρητή στη μέση του κύκλου......

αναπάντητες

απορίες
ερωτήσεις
κλήσεις
επικλήσεις
προσμονές

σαν βαρίδι στο λαιμό ναυαγού

σε πολεμώ

στα ονειρά μου
στη φαντασία μου

στις μέρες μου
στις νύχτες μου
στις προσμονές μου
 στις ελπίδες μου

στο κορμί μου 
στην ψυχή μου 
στη μνήμη μου 

με τη γνώση μου 
 τη λογική μου 

με τις πράξεις μου
τις επικλήσεις μου 
την προσευχή μου  

μα δεν σε νικώ

ανακωχή.....

άφρων σπορέας(παραβολή)

Σε γη χέρσα εγκατελειμένη από καιρό,αίφνης κατέφθασε περαστικός ταξιδευτής
φαινόταν κουρασμένος ,κάπως περίεργος,μα κυρίως απόκοσμος. Η έρημη γη τον φιλοξένησε ταπεινά και στοργικά σα μάνα,λίγη σκιά σ ένα ανεμοδαρμένο σημαδεμένο από τους χειμώνες γέρικο δέντρο.λίγο νερό σ ένα ρηχό χορταριασμένο αυλάκι, λίγους καρπούς από αυτούς που δεν θέλουν φροντίδα ,μα μόνοι τους φυτρώνουν  εδώ κι εκεί άναρχα ,ασήμαντα δώρα ζωής σε περαστικούς διαβάτες .
Εκείνος για κάποιο λόγο ξαπόστασε .αφαιρέθηκε θαρρείς και τον βρήκε ό χρόνος της σποράς να αγνατεύει τα αδούλευτα χώματα.
Ταλανίστηκε πρόσκαιρα από τον πειρασμό να ημερέψει τ άγρια  χώματα .
Ξεχέρσωσε τη γή την όργωσε την πότισε την έσπειρε και κείνη ξαφνιασμένη από τούτη την ανέλπιστη φροντίδα πρασίνισε ,λουλούδιασε και κάρπισε μ όλη της τη δύναμη την κρατημένη από καιρό.Σαν ήρθε ο καιρός της συγκομιδής εκείνη με ευγνωμοσύνη ανέμενε να τρυγηθεί.Και τότε ...ποιος θα το περίμενε ....εκείνος έβαλε φωτιά στη σοδειά και την κατέκαψε  ως άφρων σπορέας .Η γή πνιγμένη στις στάχτες έρημη για τα καλά αφέθηκε  οριστικά στη γύμνια της πιο απόλυτη από ποτέ.......

ΣΗΜΑΔΙΑ

Σημάδια μπλε μωβ
σε λευκό φόντο διάσπαρτα,
απροσδιορίστου σχήματος
ασήμαντης αιτιολογίας
αναμένουν να ξεθωριάσουν
στη   σιωπή παραδομένα
 στο σκοτάδι κρυμμένα 
 και η λήθη αρχόντισσα
που δεν βάζει πλύση

ΦΑΥΛΟΙ

φαύλοι κύκλοι ή μήπως άδειοι
στη δίνη τους μας διαφεντεύουν
στο τίποτα κατευθυνόμενοι
καθ όλα αναμενόμενοι
προορισμένοι  να μας παιδεύουν

αόρατη κι εξ΄αυτου ανύπαρκτη

πορεύεσαι δρόμο που σβήνει  τα ίχνη πίσω σου
ένοχα βιαστικά και σχολαστικά
για να μην υπάρξεις ούτε μια στιγμή μετά,
μη τύχει κι επεκταθείς σε πεδία απαγορευμένα
αόρατη  και εξ αυτού ανύπαρκτη,
συνέχισε να διαχέεσαι σα σωματίδια  σκόνης,
μέχρι που κάποιος αγέρας ξαφνικός
συμπονετικά να σε παρασύρει
σκορπίζοντάς σε στο πουθενά....

ακροβασία

σε τεντωμένο σκοινί και το κενό να χάσκει ολούθε
σε παρακολουθούσα που κοίταγες μόνο μπροστά .
πού πήγαινες ; ............καρδιά μου

επαίτες

σε πεζοδρομίων πλάκες
σε αγκαλιές αφιλόξενες
σε σφαλιστές πόρτες
σε σκοτεινές κάμαρες
σε ματειές άδειες
σε ψυχές αδηφάγες

ταλάντωση

σε ποιού εθισμού την έλικα
σε ποιάς επαναφοράς την ροπή
σε ποιας ταλάντωσης την ακραία θέση
τυχαία βρεθήκαμε?

απλά .....συναντήσεις

Ένα ρολόι χαραζε το χρόνο που απέμενε
σα σκάμα που έπρεπε να υπερβούν
αναμένοντες και καταφθάνοντες
για να μπορέσουν να συναντηθούν.
Εκεί καταμεσής στα βλέματα των άλλων
κ΄οι δυο τους διάφανοι νοιώθανε και γυμνοί
αφημένοι στην δίνη της προσμονής
εκείνης της ολιγόλεπτης συνάντησης,
που η ζωή το έγραψε να μην είναι μοιραία
μα ούτε θα την έλεγες και τυχαία,
απλά αναμενόμενη και από πριν οριζόμενη
να προσμετρηθεί μονάχα ως στιγμή
άνευ συνεχείας και περιορισμένης σημασίαs

πρωινό φως

το φως του αυγουστιάτικου πρωινού
διαπερνούσε την κουρτίνα
δανιζόμενο τα ρόδινα φίλτρα
του δήθεν μεταξωτού της υφαδιού
ζωντανεύοντας τη μέρα και μένα

άφηνε πίσω του αιωρούμενα
σωματίδια φαντασμάτων
απατηλών δειλών οραμάτων
που δεν άντεχαν την μέρα
και το φάσμα του πραγματικού