τα ψέματα που λατρέψαμε

Όταν η αλήθεια δεν μας έφτανε λέγαμε ψέματα
για να τη συμπληρώσουμε ,

όταν η πραγματικότητα μας μπέρδευε λέγαμε ψέματα
για να την διευκρινίσουμε,

'οταν το παρόν μας στένευε λέγαμε ψέματα
για να το διευρύνουμε,

όταν εκθέταμε στον πόνο τις ψυχές μας
λέγαμε ψέματα για να τις γιατρέψουμε ,

όταν νοιώθαμε ασήμαντοι για να αγαπηθούμε
λέγαμε ψέματα για να λατρευτούμε,

όταν στο τίποτα αρμενίζαμε
λέγαμε ψέματα για να προσανατολιστούμε,

όταν το κουράγιο βρήκαμε την αλήθεια να πούμε
ήταν αργά πια να αλληλοπιστευτούμε.

επόμενη μέρα (εκείνου)

Εκείνη έφυγε. ΄Ενοιωσε για λίγο στον αέρα το άρωμά της να πλανιέται δίχως πνοή και σάρκα Άνοιξε το παράθυρο να κατακλύσει το χώρο το φώς, να διώξει τα φαντάσματα.
Είχε ξημερώσει Όλα έμοιαζαν απροσδόκητα ελαφριά και ευχάριστα σα να είχε φύγει από πάνω τους η ματαιότητα και η θλίψη τούτης της συνάντησης δίχως νόημα .
Ήταν που εκείνη δεν καταλάβαινε πως όλα μεταξύ τους είχαν μια τυχαιότητα -σαν σύμπτωση έμοιαζαν -που δεν έπρεπε να διαταραχθεί αγγίζοντας το μοιραίο.
Μα εκείνη επέμενε να ντύνει τις στιγμές με την μελοδραματικότητα σμιξίματος αληθινών εραστών που αγωνιούν να ενωθούν και να χαθούν.
Αυτό τον έκανε να νοιώθει αμήχανος σχεδόν παγιδευμένος σε μια του αρχική επιπόλαιη κίνηση που θα θελε να χε τη δύναμη να την τελειώσει δίχως συνέχεια.
Με κάποιο τρόπο έμοιαζε υποχρεωμένος στη δική της θέληση κι αυτό διόλου δεν του άρμοζε.
Συρμένος σε ένα χορό που τα βήματά του δε γνώριζε, μα και δεν είχε καμμιά πρόθεση να χορέψει ,έτσι του φάνηκε.......
Αναζήτησε μέσα του το κενό μιας κάποιας απώλειας μα δεν το βρήκε Καθόλου δεν τον ένοιαζε ήταν ολότελα ξεκάθαρο και τόσο ανακουφιστικό.
Κι άλλοτε είχε νοιώσει έτσι μα δεν της το΄πε από κάποιο αίσθημα άσκοπης συμπόνιας.
Το γραψε τότε σε ένα στιχάκι που τ΄άφησε να ταξιδέψει στον ιστοχώρο μήπως και το λάβει.
Εκείνη του φανέρωσε πως μόλις πρόσφατα είχε πέσει στο δρόμο της. Σαν από μηχανής θεός .....σκέφτηκε... την ώρα που τα δαχτυλά του την αποχαιρετούσαν πυρετικά πάνω σε ένα πληκτρολόγιο.....

επόμενη μέρα (εκείνης)

με έναν αδιάφορο ήλιο να διαπερνά τα κλειστά της βλέφαρα
που απέφευγαν να αντικρύσουν την επόμενη μέρα,
σα να ήταν κρεμασμένη στην αγχόνη του χρόνου,
κινήθηκε ελάχιστα μήπως και δεν ξυπνήσει
για να μην αντικρύσει στ αλήθεια τον εφιάλτη της .
Ύστερα από καιρό εκείνος δεν ήταν εκεί ,
σαν θεματοφύλακας των ονείρων της ,σαν πρωινή αύρα στον πόθο της,
σαν αδιόρατο σφίξιμο μιας γλυκειάς ενοχής .
Αντ ΆΥΤΟΥ ένα αδιαμφισβήτητο κενό που προσδιορίσθηκε ύποπτα
από μια αίσθηση πτώσης σε βάραθρο δίχως πάτο.
Να σωθώ σκέφτηκε και βιάστηκε να γαντζωθεί στην καθημερινότητα ,
μα εκείνος δεν την άφησε .
Τον αναζήτησε παρά τη θέλησή του σε μια δισδιάστατη οθόνη ζωής ,από ένστικτο επιβίωσης κι ήταν εκεί ..........
Της έστελνε γράμματα της πέννας ενός άλλου εραστή με ελάχιστες παραλλαγές αναγνώρισης .
Λέξεις που αρνούνταν τον έρωτα ως εκδοχή και την αγάπη ως ζητούμενο.
Μόνο στιγμές γεμάτες αγωνία -να βρεθούν ή να χαθούν-
ελάχιστα διέκρινε τη διαφορά .
Ή οθόνη φάνταζε μαγικός καθρέφτης που παραποιούσε τα είδωλα
και παράλλασε τις λέξεις.
να θυμώσει δεν τaίριαζε, μα αποσβολωμένη κοίταζε την ζωή της
σε δημόσιο βλέμμα εκτεθειμένη σαν να ταν η ζ ωή μιας άλλης.
Και ήταν .
Αισθάνθηκε ηδονοβλεψίας και λαθρεπιβάτης σε χρόνο ασύγχρονο των στιγμών που έζησε.
Ξεγέλασε την κρίση της ,έτσι κι αλλιώς τα γράμματα από έναν άλλο για μια άλλη είχαν γραφεί χρόνια πριν.
Τα μάτια της θόλωσαν από τη θλίψη που κυλούσε αθέλητα
και δεν την άφηναν να δει τη συνέχεια .
Θα μιλούσε μαζί του σε κείνη τη διφορούμενη γλώσσα που μόλις μάθαινε.
Στο περιθώριο ενός ασήμαντου ιστοχώρου έγραψε ένα γράμμα από εκείνη σε εκείνον
για τον δικό της αληθινό χρόνο που το τέλος του είχε ήδη σηματοδοτηθεί.
Ή μήπως άρχιζε ,πιο πραγματικός από ποτέ "ο χρόνος του χωρισμού"

ΈΚΠΤΩΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Άκουσε την πόρτα να κλείνει πίσω της και κατάλαβε πως ήταν για πάντα.Κι ας μην είχε ειπωθεί λέξη γι αυτό.Ούτε διαίσθηση θα το έλεγες . Το βλέμμα του που στένευε σαν να μην την χωρούσε πια και τ΄ ότι δεν αιχμαλωτίζονταν πια στο δικό της, με κάποιο τρόπο την είχε προειδοποιήσει. .

Για μια στιγμή μόνο έλπισε πως η πόρτα θα ξανάνοιγε και κείνος θα την καλούσε πίσω, για μια στιγμή μόνο, σαν σε ρομαντική ταινία.....

"Γίνεσαι γελοία" την κορόιδεψε η εναπομείνασα λογική της ,ανάλγητα σαν να μην ήταν δική της..Το πάτωμα του διαδρόμου έγινε απότομα τραχύ κάτω από τα πόδια της οι τοίχοι την πλάκωσαν στενεύοντας την οπτική της, κοίταξε για τελευταία φορά πίσω της πριν αρχίσει να κατεβαίνει στο πουθενά.

Η πόρτα παρέμεινε ερμητικά κλειστή ,χρειάζομαι αέρα, σκέφτηκε και φως...

Βγήκε στο δρόμο . Σε αντίθεση με τη μάλλον επιμελημένη εμφάνισή της ένοιωθε ανεπανόρθωτα τσαλακωμένη,σαν χαρτί που πετάχθηκε στο καλάθι σε αιφνίδια εκκαθάριση.

Κάποιος περαστικός την πλησίασε"γυναίκες σαν εσας δεν θα πρεπε να κλαίνε" ντράπηκε ,ψέλλισε ευχαριστώ, σαν φιλοφρόνηση της φάνηκε,συνειδητοποίησε πως έκλαιγε,έβαλε τα γιαλιά της να κρυφτεί και ασυναίσθητα έκλεισε το παλτό της. Δεν κρύωνε, στιγμιαία πίστεψε πως οι άλλοι περιεργάζονταν τις πληγές στο κορμί της. Για την ψυχή της δεν ανησύχησε, γιατί ένοιωθε πως δεν είχε ΄ σαν να είχε μείνει ώρα στην παγωνιά κι είχε ξυλιάσει.
Δεν ήταν σε θέση να κάνει κάποια ανασκόπηση το μόνο που διέκρινε στην ομίχλη της απόγνωσης ήταν πως για κάποιο λόγο είχε κάνει το ανεπίτρεπτο μαζί και απαγορευμένο.
Τόλμησε να ονειρευτεί, να απλώσει το χέρι στο μήλο του έρωτος κι ας την είχαν προειδοποιήσει για την τιμωρία..... Εκδιωγμός από τον παράδεισο.......δεν μπορούσε να ισχυρισθεί πως δεν ήξερε.
Έσυρε βαριά τα βήματά της ,με το στίγμα της έκπτωτης............

αγγελικός δαίμονας

έκλεισε την πόρτα βιαστικά πίσω της δίχως να την κοιτάξει,σαν να έκλεινε απ΄έξω το φόβο. Έστρεψε νωχελικά την πλάτη του,με ένα αίσθημα ασφάλειας και ανακούφισης που είχε καιρό να νοιώσει.
Ήταν πάλι κυρίαρχος του κόσμου του ,η παρείσακτη πληθωρική παρουσία της δεν γέμιζε πια το χώρο με την αφέλεια ξεθαρεμένου χωριάτη ,ούτε η φωνή της ακουγόταν ξεδιάντροπη να αραδιάζει λέξεις ακατανόητα κι άπρεπα τρυφερές. ούτε το λάγνο βλέμμα της αιχμαλώτιζαν οι καθρέφτες των ματιών του.
Σκέφτηκε για μια στιγμή το πρόσωπό της,κάποτε του άρεσε, το έβρισκε παιδικό, σχεδόν αγγελικό, τότε τη φώναζε μωρό κι άλλοτε την έβλεπε άγρια και ζωώδη ,τότε τη φώναζε λέαινα.
Όταν τον γήτευε με το ατόφιο της χαμόγελο την έλεγε γλυκειά ψυχή.

Μα τελευταία τούτη η οικεία ζεστασιά της που του πύρωνε την ψυχή είχε αρχίζει να τον τρομάζει γιατί διαπερνούσε τη σάρκα, άγγιζε στρώματα βαθύτερα, αντάμωνε τις δίνες της αγωνίας του και φώλιαζε στοργικά τις ανάγκες του.
Οι μύχιες σκέψεις του έμοιαζαν αφόρητα εκτεθειμένες στο φως της σαν βδομαδιάτικη μπουγάδα και ένοιωσε άβολα για τούτη την αδιακρισία της να παραβιάσει το άβατο της κρυφής του αυλής.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΕ
Το ΄χε οριστικά αποφασίσει καθώς έκλεινε την πόρτα , στα ξαφνικά σπρωγμένος από κείνη την γνώριμη ηρεμία της θλίψης και της μοναξιάς του που του επιβεβαίωνε ακόμη μια φορά το προφανές για κείνον από χρόνια-καμιά δεν θα καταλάβαινε πόσο λεπτούς χειρισμούς απαιτούσε το να κινείσαι στο γυάλινο και εύθραυστο κόσμο του.

ΟΧΙ....ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΒΛΕΠΕ....
Έκανε το σταυρό του στο ζωγραφισμένο σε ξύλο άγιο απέναντι του, έναν από τους πολλούς που τον περιέβαλλαν
"Απεταξάμην το δαίμονα τούτο "ψιθύρισε.κοιτάζοντας την διπλοασφαλισμένη εξώπορτα.

Ατέλειωτο λικέρ

λικέρ με άρωμα μαστίχας

πριν η μετά

πότε το πινα δε θυμάμαι,

μα μοιάζει ατέλειωτο

ή μήπως το φυλάω ?

μή μου σωθεί και σ΄ αρνηθώ

πριν η μετά

δεν πρόκειται να θυμηθώ,

μα το πίνω κάθε βραδιά

μια σταγόνα τη φορά

μήπως και τελειώσει

πριν η μετά

πάλι δε θυμάμαι ΄

τωρα το πίνω και φοβάμαι

μήπως μεθύσω και χαθώ

εκεί που δεν θα θελες να μαι

ΡΩΓΜΕΣ

Εναγωνίως έψαχνα

στο μυαλό μου ρωγμές

πριν να εκραγώ

μήπως και μπορέσω

να χωρέσω τις στιγμές

προσπαθώντας να τις σώσω

μαζί με τον εαυτό μου

ΠΡΟΣΩΠΑ

Πρόσωπα σαν χαρτογραφίες ψυχών


πρόσωπα σαν κιβωτοί αναμνήσεων


πρόσωπα σαν σταυροδρόμια βλεμμάτων


πρόσωπα σαν λίκνα ιδεών


πρόσωπα σαν φυλαχτά σκέψεων


πρόσωπα σαν πολύτιμα πετράδια


πρόσωπα σαν σκοτεινά σύννεφα


πρόσωπα σαν ολόγιομα φεγγάρια


πρόσωπα σαν ήλιων στέφανα


πρόσωπα γνωστά μα τώρα ξένα


πρόσωπα νεκρά για πάντα χαμένα

νηστεύω

από λόγο κακού
από φθόνο
από ευτέλεια
από έπαρση
από μίσος
από εκδίκηση


για να καθαρθώ........

μέχρι τότε άγνωστοι φίλοι,δισδιάστατοι συνοδοιπόροι, απλοί τυχαίοι αναγνώστες
σας αποχαιρετώ και σας ευχαριστώ για τη θέρμη σας
και την τρυφερή ματιά σας στα γραφτά μου

Μακάριοι οι αναμάρτητοι

και οι πτωχοί τη καρδία

"τους διώκτες μου εγώ ηγάπησα "



αφιερωμένο σε ένα φίλο που με βοήθησε να το δω

αρένες

Σε Ρωμαικές αρένες διαστροφής

το αίμα στα μάτια των μελλοθάνατων δεν έφτανε

αλλιώς έπρεπε να εκτυλιχθεί το θέαμα .

Αποφασίσθηκε οι καρδιές να αργοσβήσουν

εξω απ΄ την ασφαλή τρυφερή σάρκα ,

να ευτελισθούν πονώντας δημόσια ,

να τιμωρηθούν μέχρι τελικής πνοής,

να εξαγνισθούν απ το ανόμημα της πίστης

που όρισε καθάρια ο λόγος της αγάπης .

Ο καίσαρας στο βάθρο θετικά έγνεψε

ή τελευταία πράξη φανερά τον έτερψε .

αποφυγή

Σαν έστρεψες το βλέμμα αλλού

ένοχα όρισες την σιωπή σου,

έκπτωτος βασιλιάς του μυαλού

τόσο γυμνός μεσ΄τη φυγή σου.

Στο βλέμμα της αμηχανίας σου

την αλήθεια μου αντίκρυσα,

δεν με σπάραξε η αποφυγή σου

μα ούτε και σε μίσησα .

Αν και με θάμπωσε η ωραιότητά σου

μονο τη ματαιότητά σου θρήνησα

παραχαράκτες

Παραχαράκτες του πόνου της απώλειας

σαν δεν αντεχουν να τον δουν,

τον αρνούνται ,κρυφά τον μασκαρεύουν.

Της αγάπης ανάλγητοι αρνητές

για φόβο μοναξιάς μόνο μιλούν.

Μα στο εξής δεν θα με παραφράζουν,

θα ορίζω εγώ τις συνιστώσες,

των δακρύων μου εγώ τις αυλακιές

θαρραλέα θα ορμηνεύω,

σιωπηλά κι αβίαστα να κυλούν

τις απώλειες τους σαν μνημονεύουν,

στο ταπεινό της αγάπης θυσιαστήριο ,

στου έρωτα το σιωπηλό κοιμητήριο

και στης φιλίας το γκρίζο κρεματόριο.

ικρίωμα

Στο τελευταίο σκαλί

στην ύστατη προσπάθεια ν άνέβεις στο ικρίωμα

αντίσταση δεν βρήκες καμμία

δυο τρεις λέξεις που χώρεσαν το κρίμα σου

απαλά σε έσπρωξαν.

Οργή το σχοινί της αγχόνης .

Ο δήμιος δεν ήταν εκεί

έσπρωξες το σκαμνί να τελειώνεις .

απλώς πράγματα

Ενθυμήματα στιγμών έξω από κλειστές πόρτες

καθημερινά αντικείμενα, σε τροχιές κυκλικές

επιστροφές σε σημεία εκκίνησης,

σύμβολα που απογυμνώθηκαν το νόημα της μοναδικότητας,

αποποιούμενα την διαδρομή και την πορεία τους,

στερημένα την πρότερη αίγλη τους ,

απλώς πράγματα

που δεν ανήκαν πια πουθενά

ευχή

αν μου έδιναν το περιθώριο μιας μόνο λέξης

θα διάλεγα το σ΄ αγαπώ,

αν μου επέτρεπαν μια μόνο πράξη

θα γινόμουν σταγόνα βροχής στο γυάλινο τοίχο σου

για να μπορέσω να σε δώ,

αν με ανάγκαζαν να μεταμορφωθώ

θα γινόμουν διάφανη ,μέσα μου για να δεις.

πορνογραφία

Μπροστά στον καθρέφτη της

γυμνή στάθηκε ,

το βάθος της ψυχής της ψηλάφησε

μα ίχνη δεν βρήκε ,

από δηλητηριώδη πονήματα

άν και της προσάφθηκε ,

ούτε λόγου ευτελή ενθυμήματα

άν και της αποδόθηκε ,

στα λιγοστά ονειρά της

αποφορά δεν αναδύθηκε.

Το μόνο που διακρινόταν

στίγμα στο είδωλό της ,

ένα χι που εγγραφόταν

στο πορφυρό του πάθους της,

απαγορευτικό στον πόθο της ,

με την ένδειξη

αυστηρώς ακαττάλληλο .

Σχοινιά και άγκυρες

Περαστικός ταξιδευτής ,
αραξοβόλι πρόσκαιρο,
με σχοινιά και άγκυρες
σε πόντο φιλόξενο
απρόσεκτα έριξε.
Μα ο καιρός τα σκοινιά
απότομα έκοψε,
η άγκυρα ορφάνεψε,
βαθύτερα βούλιαξε,
το κύμα βάλθηκε

να την αποδιώξει.

Μάταια προσπάθησε.

Στο τέλος η θάλασσα
σφιχτά την αγκάλιασε .
αγκάθι στον κόρφο της,
στοργικά την έκρυψε ,
μα ο χρόνος αμείληκτος
σιγανά τη σκούριασε.

ψευδαισθήσεις ,παραισθήσεις ή ευχές

Δεν θυμάμαι να ήπια εξωραιστή συναισθήματος σε συσκευασία των δέκα,

ούτε διευκολυντή έκφρασης σε γυαλί με πάγο,

οπότε δεν έβρισκα δικαιολογία καμιά στο γεγονός

ότι τόσο επικίνδυνα συγγένευαν

οι παραισθήσεις με τις ψευδαισθήσεις.

΄Επαιρναν μάλιστα το σχήμα σταγόνων βροχής

και αναρωτιόμουνα μήπως οι ευχές μου

φόρεσαν μάσκα να με αποπλανήσουν.

Έρχονται βλέπεται απόκριες κι ίσως είχαν διάθεση

να μεταμορφωθούν για να υπάρξουν,

διότι παρ΄όλη την αφελή παρουσία τους έναντι της λογικής ,

διέθεταν στοιχειώδες συναίσθημα για να γνωρίζουν

ότι πλέον θα ήταν στο εξής απραγματοποίητες.

ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΕΙΣ

Ζωές ασφαλείς σαν παραθυρόφυλλα ερμητικά κλειστά,

άτολμες φωνές αγάπης σαν ηλιαχτίδες μέσα από σύννεφα,

επιθυμίες άκαιρες σαν πασχαλιές το Φλεβάρη,

μοναχικοί πόθοι σαν οδοιπόροι δίχως νερό στην έρημο,

λέξεις ανείπωτες σαν προσευχές αμαρτωλού που δεν ελπίζει τη συγχώρεση,

εικόνες μνήμης αθέλητες σαν μαχαιριές απρόσμενες του οικείου εχθρού -εαυτού μας.

τιμητές

Παράξενα με τρομάζουν

με την αλλαζονία στο βλέμμα τους,

με το άδειο πρόσωπό τους,

τον κατηγορητικό λόγο τους ,

την απόλυτη ευφράδειά τους ,

όταν άκαιρα κομπάζουν

για την δικιά τους άμεμπτη φύση

που κατέχει τη μοναδική λύση.

Τους φοβόμουν από πάντοτε

μα τους απέφευγα ενίοτε