ο καλός μου φίλος επιχειρηματολογούσε ισχυρά
υπερ της ακινησίας μου, ως λύσης
έπρεπε να βρω το εσωτερικό σημείο στήριξης
να σταθώ στην διευρυμένη βάση των ποδιών μου
να αδειάσω τις σκέψεις μου,
την τάση μου για διαρκή δράση
να απαλλαγώ από δηλητηριώδεις προσμονές
ν αποδυναμώσω τις μάταιες ελπίδες
να ζήσω επιτέλους σαν "εγώ "
λιγότερο σαν " οι αλλοι"
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
συνεχίζεις να γράφεις σαν εσύ και μεις σαν άλλοι να ταυτιζόμαστε στο εγώ σου
Μακάρι ν ακούσουν κι άλλοι αυτό που σου έλεγε ο φίλος...
πλήρης ακινησία
πριν την ισορροπία
και κυρίως του μυαλού.
Καλη μεγαλοβδομάδα εύχομαι.
faraona
αντεύχομαι την συναίσθηση των Θείων παθών και εκείνη την τόσο παραγωγική ακινησία και εσωτερική αναδίπλωση.καλημέρα....
evissa
Δημοσίευση σχολίου