Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

τέλος η αρχή

Μικρή δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω το δεξί και το αριστερό.........
έτσι έβαζα σημάδια έξω από το σώμα μου για να το οριοθετώ.
 Μεγαλύτερη διαπίστωσα πως δυσκολεύόμουν να τελειώνω πράγματα
φαινόταν να διαιωνίζω συνήθειες χωρίς νόημα να μακρύνω ιστορίες βραχύχρονες να δίνω το φιλί της ζωής σε πνιγμένες σχέσεις όταν οι άλλοι τους έψαλλαν κιόλας τον επικήδειο .....και εξ αυτού δεν ξεκίναγα καινούργια .
Η αλήθεια είναι πως έψαξα για πολύ να βρώ σταθερές πυξίδες ανεπηρέαστες  από εσωτερικούς μαγνήτες να μου οριοθετούν το τέλος και να  δίνουν την κατεύθυνση της νέας αρχής  όπως τότε που ήμουν παιδί.αλλά μπέρδευα διαρκώς τα σημάδια και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να διακρίνω άν ήταν χαλασμένη η πυξίδα ή εγώ την διάβαζα λάθος .
Τελευταία παράτησα την αναζήτηση της πυξίδας κι είπα ν άφεθώ στον ένστικτο (θα τολμούσα να το αποκαλέσω εμπειρία ) δεν μπορεί είπα τόσα ταξίδια τόσες αναχωρήσεις τόσες αφίξεις φουρτούνες μεσοπέλαγες .,νηνεμίες,αργοπορίες, βιασύνες θα έμαθα που στέκεται το τέλος, μετέωρο σαν αρχή βαράθρου που δεν πρέπει να βυθιστείς και που ορθώνεταιη αρχή, σαν βουνοκορφή που πρέπει να την ατενίσεις δίχως φόβο και να ξεκινήσεις την αναβασή της  εκεί όπουθα ανταμώσεις   τα ονειρά σου.....
Ανακάλυψα πως ούτε κι αυτό ήταν ασφαλής πλοηγός καθώς το τέλος κι αρχή διαρκώς αλληλένδετα προχωρούσαν σαν διασταυρούμενα  μονοπάτια που απέκλιναν και συνέκλιναν χωρίς κανόνες και σαφείς κατευθύνσεις 
Τώρα νοιώθω εξουθενωμένη και  θυμωμένη από αυτή την εμμονή της οριοθέτησης κι είπα να συμβιβαστώ με την ιδέα των κύκλων όπου η αρχή ταυτίζεται με το τέλος συνεχώς στο χωροχρόνο και να πάρω τη θέση του παρατηρητή στη μέση του κύκλου......

5 σχόλια:

ria είπε...

δεν ξέρω για το ένστικτο, γιατι πολλές φορές μπερδεύεται με το θέλω ή το συναίσθημα και σε οδηγεί λάθος.

τελικά μόνο η λογική μας οδηγεί σωστά αλλά ποιος σκεφτεται μόνο με τη λογική;;;

Ανώνυμος είπε...

Η ικανότητά μας να διακρίνουμε τί αξίζει ή τί όχι, τί πρέπει να τελειώσουμε γιατί έχει πεθάνει και τί όχι γιατί ζει ακόμη, ποιός είναι φίλος ή όχι...ποιό είναι το δεξί και ποιό το αριστερό, είναι ένα μπλεγμένο κουβάρι που όποιος καινούργιος άνθρωπος μπαίνει στη ζωή μας, φροντίζει να το μπλέκει ακόμη πιο πολύ. Γιατί???
Γιατί εμείς δεν προσπαθήσαμε ποτέ να το ξεμπλέξουμε.
Το κλειδί πιστεύω είναι να πλησιάσουμε όσο μπορούμε τον εαυτό μας, να προσπαθήσουμε να τον γνωρίσουμε και να τον αγαπήσουμε όπως είναι. Γιατί...αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας δε θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε ποτέ κανένα και το αντίστροφο. Θα κλείσω το σχόλιο με ένα ποίημα σχετικό... που έχω αναρτήσει και στο blog μου και μαζί μια καληνύχτα!

Ευτυχισμένη αγάπη. Είναι φυσιολογική,
είναι σοβαρή, είναι προσοδοφόρα;
Τι χρησιμεύουν στον κόσμο δύο άνθρωποι
που δεν έχουν μάτια γι’ αυτόν;

Ανεβασμένοι ο ένας για τον άλλον στο ίδιο βάθρο
χωρίς φανερή αξία
επιλεγμένοι μέσα από εκατομμύρια από καθαρή σύμπτωση
κι όμως με την πεποίθηση τους ότι έτσι έπρεπε να συμβεί
Σαν ανταμοιβή για ποιο πράγμα; Για τίποτα.
Το φως λάμπει απ’ το πουθενά-
γιατί μονάχα πάνω τους και όχι σε άλλους;
Δεν είναι αυτό προσβολή της δικαιοσύνης;
Ασφαλώς είναι.
Δεν παραβιάζει τις καταξιωμένες στον κόσμο αρχές μας,
δεν γκρεμίζει κάθε ηθική απ’ τα ύψη της; Σίγουρα ναι.

Προσέξτε το ευτυχισμένο ζευγάρι:
αν μπορούσαν τουλάχιστον λίγο να προσποιηθούν,
να υποκριθούν μια κατάθλιψη κι έτσι να δώσουν κουράγιο στους φίλους τους!
Ακούστε πως γελάνε- πόσο προσβλητικά.
Κι η γλώσσα που μιλάνε μόλις που ακούγεται
κατανοητή
κι όλες αυτές οι εθιμοτυπίες, οι τελετουργίες,
οι επιτηδευμένες αμοιβαίες ρουτίνες τους-
όλ’ αυτά μοιάζουν με μια συνωμοσία
πίσω απ’ την πλάτη της ανθρωπότητας!

Είναι δύσκολο ακόμα και να μαντέψεις
που θα έφταναν τα πράγματα
αν οι άνθρωποι ακολουθούσαν το παράδειγμά του
Σε τι θα μπορούσαν να στηριχθούν οι θρησκείες
και η ποίηση,
τι θα θυμόμαστε, τι θα είχαμε αποκηρύξει,
ποιος θα ΄θελε να κρατηθεί μέσα σε κάποιο όρια;

Μια ευτυχισμένη αγάπη. Είναι αναγκαία;
Το τακτ και ο κοινός νους μας συμβουλεύουν
να την απαρνηθούμε
σαν ένα σκάνδαλο για τις ανώτερες σφαίρες
της ζωής.
Τα μικρά αγγελούδια γεννιούνται
χωρίς τη δική της βοήθεια.
Κι ούτε θα μπορούσε να κατοικήσει στην γη
γιατί συμβαίνει τόσο σπάνια.

Αφήστε τους ανθρώπους
που δεν ξέρουν το παραμικρό γι’ αυτήν
να μας βεβαιώσουν ότι δεν υπάρχει πουθενά
μια ευτυχισμένη αγάπη.

Wislawa Szymborska

EVISSA είπε...

ria
αλήθεια τι είναι λογική? απλά η συγλίνουσες γνώμες πολλών?

EVISSA είπε...

silena
πόσο με συγκίνησες !ευτυχισμένη αγάπη ,σχεδόν απαγορευμένη ,σχεδόν μυθική, σχεδόν ουτοπική, σχεδόν απειλητική, σχεδόν αξιοζήλευτη.....και ποιός την πλησιάζει? όσοι δεν φοβούνται να καούν?
πολύ καλημέρα!

ellinida είπε...

Κι' εγώ. Μόνο που βρίσκομαι εν μέσω θυέλλης.