ήταν οι μέρες ζεστές και αποχαυνωτικές
σαν την καυτή άμμο που βούλιαζε τα πόδια μου,
ήταν οι νύχτες απαλές σαν μαύρο βελούδο
που απορροφούσε τους παράφωνους ήχους
για να διασωθεί η επιφατική αρμονία
ήταν οι εικόνες που συνωστίζονταν ανειρμάτιστα
χρωματιστά σκιάχτρα που δέσμευαν το φώς
και εξόρκιζαν ανεπιθύμητα φαντάσματα ,
ήμουν και εγω εκεί, απορημένη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
κι εγώ απορώ... για τη δύναμη των λέξεων, των εικόνων, των σκέψεών σας
και χαίρομαι που ξαναγυρίσατε.
Καλημέρα
καλό καλοκαίρι εβισάκι μου!
και η χώρα των θαυμάτων είναι δική μας!
φιλί!
Δημοσίευση σχολίου