πόθος, κολακεία και ένα χρυσωμένο χάπι

ποιός σου πε πως το χρειαζόμουνα
να με ποθείς για να με κολακεύεις
προτιμούσα ενα απλό θανατερό δηλητήριο
του μια κι έξω ,σαν σε Ρωμαική αυλή
πιότερο θα μας ταίριαζε,
παρά τούτο το χρυσωμένο χάπι
της μεγαλόθυμης λεπτότητάς σου,
στο στομάχι μου έκατσε σαν μέταλλο
αδιάβλητο στο χρόνο
να ανασταίνει τις ελπίδες μου κίβδηλα
να με σκοτώνει αληθινά
αργά βασανιστικά ώρα την ώρα,
ύπουλα διαφεντεύοντας τα μύχια κανάλια
της δήθεν εναπομείνασας λογικής μου