ο έρωτας ως ψύχωση

η θάλασσα κατάπινε τις χαλαρές σταγόνες της βροχής πιο αδηφάγα κι από το καλοκαιρινό ρυτιδιασμένο χώμα του κάμπου
το γαλάζιο χρώμα της το δινε πίσω το γαλάζιο σου ποδήλατο που μέσα απ τις ακτίνες του μ άφηνε να τη δω, ακουμπισμένο στο σταντ της παραλιακής λεωφόρου.
Δεν ξέρω αν βρήκα το κουράγιο η απλά με έσπρωξε ,το μόνο που θυμάμαι τώρα είναι ο απρόσμενος, απαγορευμένος για μέρες ήχος της φωνής σου στο θυροτηλέφωνο .
Για ένα λεπτό μόνο, τόσο χρόνο σου ζήτησα μα μου δωσες κάτι παραπάνω ,για να καταλάβω. θυμάμαι το χρώμα των ματιών σου να εναλλάσεται όμοια με τον τόνο και την ένταση της φωνής σου.Απερίγραπτα διδακτικός με μάθαινες αυτά που δεν ήξερα-τι κρίμα- κι ας ερχοταν οι άλλοι σε μένα για να μάθουν..... "την τύφλα μου" βλαστήμισα,εσυ συνεχιζες να με ρωτάς και εγω αβέβαια απαντούσα "νομίζω πως κατάλαβα"......
Σήμερα κανονικά θα έπρεπε να ξέρω ότι ο έρωτας είναι πάθος, άρα και ψύχωση,υπερνικά την αγάπη , σε εμποδίζει να δείς τις ανάγκες του άλλου, (του αντικειμένου του πόθου σου δηλαδή) γιατί σε κάνει εγωιστή και σκέφτεσαι μόνο πως θα ικανοποιήσεις τις δικές σου ανάγκες.
Χαμογέλασα γιατί κατάλαβα καλά αυτό που και ο τρίχρονος σκαλωμένος στα απέναντι κάγκελα μπόμπιρας θα καταλάβαινε .
Λέγε με ανεπιθύμητη -ανεπιθύμητο και το δώρο σου.
Γιατί εγώ νόμιζα πως τα δυο τους μέσα μου ειχαν γίνει γόρδιος δεσμός? και κάθε φορά που πίστευα ότι μπορεί να σε στεναχώρησα έχανα τη γη κατω από τα πόδια μου και με αναστάτωνε κι η πιο μικρή αυλακιά στο μέτωπό σου κι οι σκιές στα μάτια σου θύελλα που με παρέσυρε σε ερήμους αγωνίας.
Ετσι έμαθα να χρησιμοποιώ την λέξη ψύχωση με καινούργιο νόημα και λέω σύντομα να απευθυνθώ στον κατάλληλο γιατρό να με γιάνει ,λές να με πάρει για τρελλή άμα του πω πως είμαι ερωτευμένη?