αντί για ευχαριστώ

απρόσμενα δώρα ανέλπιστα
κατέφθασαν εντελώς άξαφνα
από δισδιάστατους φίλους
άγνωστους αλλά ωραίους

και εγώ αντί για ευχαριστώ
στίχους τους έφτιαξα
και έμμετρα εξέφρασα
ότι θελω από καρδιάς να πω

Άδειες στιγμές και γυμνές
οι ζεστές σας φωνές
όμορφα τις ντύσανε
για πολλά με πείσανε
και με συγκινήσανε

το λιτό μου δισάκι ή αλλιώς" μίλα μου απλά" (ξανά)

μακάρι να μπορούσα να χαρίσω σε σένα που τυχαία έπεσες πάνω μου όμορφες μουσικές και χρώματα και ζωγραφιές και εικόνες ......Μα το δισάκι μου λιτό παλιομοδίτικο και πολυκαιρισμένο, σχεδόν γραφικό,σαν εκείνο που κρατούσαν οι επαρχιώτες που κατέβαιναν στην πόλη,απόλυτα ενδεδυμένοι την απλότητά τους και την ακατέργαστη πονηριά της ματιάς τους.
θυμάμαι έναν τέτοιο τύπο ,μουστάκια ατελείωτα θωριά αρχοντική ,ογδοντάρης.κοκκινομάγουλος , μια σακούλα πλαστική με την χρηστικότητα δισακιού σον ώμο, στο άγαλμα του Κολοκοτρωνη δίπλα στο Σύνταγμα να με σταματά "να σε ρωτήσω βρέ κοπελιά" και εγώ μαθημένη από μικρή να προστρέχω στον πρεσβύτερο, πλησιάζω πρόθυμα "έχεις άντρα?" ναι του λέω , με κοιτάει όλο αντρίκεια λαγνεία και μου λέει "να σε χαίρεται, γιατί άμα δεν σε χαίρεται αμαρτία μεγάλη στον θεό " και φεύγει.
Έκτοτε τόσο άντρίκειο θαυμασμό τόσο περίτεχνο μα και τόσο πρωτόγονο συνάμα δεν εισέπραξα,να ναι καλά αν ζεί.
Γιατί όλα αυτά ? για το λιτό μου δισάκι ή απλά γιατί νοιώθω πνιγμένη στο περίτεχνο το πομπώδες το άνευ ουσίας πνιγηρό φλέρτ των ομοίων μου?
Μήπως γιατίμου έλειψε και λαχταρώ το απλό το ξεκάθαρο ,το τολμηρό , το πηγαίο και οχι μόνο φλερτ?

Φωτεινό,αφαιρετικό και ακίνδυνο (κενό μου)

Πόσα πλεονάζοντα λόγια
για τόσο θολές προθέσεις
καθημερινά στοιχίζονταν
σε συμβατές διαζεύξεις
και ανούσιες συζεύξεις,


Το φωτεινό κενό
τις γκρίζες επικρίσεις
μονομιάς επισκίασε

Με τυπικές αφαιρέσεις
τους φόβους εξαίρεσε
αιρετική προσέγγιση
σε θρησκόληπτες θέσεις
θεούς και δαίμονες
σιωπηλά κατέλυσε

άδολο κι απέριττο κενό μου
πόσο ικέτεψα
να σ' ανταμώσω.

Ζωές γενναίες

Συναντήσεις τυχαίες,

αρχές αστάθμητες,

προσδοκίες διάφορες,

στιγμές αλληλένδετες,

οδύνες ξέχωρες,

πληγές κρυμμένες,

αδυναμίες παλιές,

συγκρούσεις νέες,

παύσεις μοιραίες,

ελπίδες ευκταίες,

ανατολές επόμενες,

ζ ω έ ς γ ε ν ν α ί ε ς

μαρμαρένια αλώνια

Στα μαρμαρένια αλώνια της επιβίωσης

σφιχτά και ισότιμα παλεύανε τα πάθη,

και αντρειώνονταν οι ψυχές,

χωρίς να μετράνε τις πληγές.

Μοναδικό στο στήθος των γενναίων παράσημο

θυμητάρι του ατέρμονου αγώνα

οι ανάσες που επέμεναν να κυματίζουν

πεισματικά το σάρκινό τους περίβλημα,

όταν εκείνα ασάλευτα κείτονταν,

αμετάκλητα ηττημένα.

εξέλειψαν

Εξέλειψαν
οι λόγοι από το μυαλό μου ως ερείσματα λογικής
κι από την καρδιά μου τα σκιρτήματα ως πόθος,
το κενό κατέκλυσε η άρνηση.
Οχι δεν είχα καμμιά σχέση με όλο αυτό,δεν θα μπορούσα.
Αντικατοπτρισμός ήταν φανταστικών ειδώλων

σαν από φτηνό Άρλεκιν

Δεν θυμόταν,μα θα μπορούσε,

να ταν από φτηνό ΆΡΛΕΚΙΝ

που χε διαβάσει στα δεκαπέντε,

τούτη η φράση που σκάλωσε για τα καλά

σε μια έλικα του μυαλού της:

"η ζωή είναι ωραία τώρα που απαλλάχθηκες από την αφελή και θλιβερή παρουσία της"

είναι?

νερό που χύθηκε,νερό που ξεδίψασε.( ξανά, ως αντίο)

Διψούσες πολύ για ένα ποτήρι νερό και γω για ένα σου βλέμμα, από κείνα που έκαναν τα μάτια σου να μοιάζουν με σκιερές φυλλωσιές καταμεσήμερο του Αυγούστου.Μα δεν με κοίταξες.
Λάτρευα εκείνο το σταχτοπράσινο που εναλλάσονταν με τους τόνους της διάθεσής σου, γύρω μας τόσοι να μας παρασέρνουν να μας μονώνουν, σαν ηχοπροστασία από τη σιωπή αναμεσά μας .Δίψαγες για ένα ποτήρι νερό και τα δακρυά μου που έπαιρναν το δρόμο τους να αναδυθούν από τη βουβή ψυχή μου εκτονώνοντας την καταιγίδα μέσα μου, φοβήθηκα πως θα μας πνίξουν, άκαιρα και προδοτικά.
Σου έφερα ένα ποτήρι νερό ,τίποτα περισσότερο ,ούτε που σε κοίταξα ,κοίταζα το νερό με ζήλεια, να ενσωματωθω να γίνω μια σταγόνα, να διανύσω το δρόμο του μεσα στο κορμί σου, να σε ευφράνω να ξεδιψάσω.
Είπες ευχαριστώ μα δεν ήμουν εκεί ,το κενό στα μάτια σου με είχε εξοστρακίσει στη γή του τίποτα που λησμονάς ότι έζησες και αποποιείσαι τη συνέχεια για το αύριο σαν δανικό ρούχο άβολο και ανάρμοστο.
Μου φάνηκε πως δίψαγες από καιρό για ένα ποτήρι νερό,έψαξα την πιο δροσερή πηγή ,μάζεψα με υπομονή το κρυστάλλινο νερό της, σου το πρόσφερα .Κοιταξες το ποτήρι με επιφύλαξη,το γυαλί απλό ,χαραγματιές του καιρού πάνω του ,οδύνες ψυχής που τσαλακώθηκε στο ταξίδι της. Τίποτα δεν κρυβόταν στο διάφανο μίγμα του.
Ηπιες βιαστικά αχόρταγα ,φοβήθηκες μην πνιγείς,πέταξες το ποτήρι στο πάτωμα χίλια κομμάτια. Το νερό σκόρπισε πάνω σου αναπόφευκτα. Ενοχλήθηκες. Δεν το γεύτηκες ,απλά ξεδίψασες το μόνο που πρόλαβα να διακρίνω ήταν η πρόσκαιρη ευφορία της ανακούφισης από την παλιά σου δίψα. Ύστερα θυμός για την αδεξιότητά μου ( ως έλλειμα τελειότητας )Δέν είχε κανένα νόημα να διαμαρτυρηθώ .....

ΕΠΙΦΑΣΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

επίφαση ευαισθησίας ως ένδυμα

στη ντροπιαστική γύμνια μας,

ως όρυγμα προκάλυψης

για αναχαίτιση των φόβων μας,

ως δέρμα χαμαιλέοντα

για να μη τρομάξουμε την ευαισθησία του άλλου

εν τέλει ως ρούχο ξένο δανεικό,
που δεν μας χώρεσε.

ο καθένας τη "σκούφια του" λοιπόν.

ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΑΝΘΙΖΕ ΠΛΗΓΕΣ

Μα τα σημάδια στο λαιμό

δεν ήταν απ΄τα φιλιά σου,

ήταν απ΄την ψυχή μου

που άνθιζε πληγές,

όμοιες με τ΄αγγίγματά σου.

Να τα ζητάει αρνιότανε πιά,

τα χάραζε μόνη της,


για να θυμάται.

ΑΝΑΙΤΙΕΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ

Των νευρωνικών συνάψεων εφιάλτης,

περιττά ερεθίσματα,

ανούσιες εγγραφές,

ασυνείδητες επεξεργασίες,

αυθαίρετοι συνειρμοί,

αμφιθυμικά συναισθήματα,

έλεος, μνήμη.

Πάψε πια τις αναίτιες καταγραφές

και τις ύπουλες επαναφορές.

Και συ ΒΟΥΛΗΣΗ αφυπνίσου

ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Ιούδες ,Πιλάτοι και Καίσαρες τόσοι

μα ο νυμφίος ένας

ούτε συ ούτε εγώ.

ο έρωτας ήταν και τον σταυρώσαμε

κι η αγάπη στα πόδια του

μητέρα που θρηνεί.

αναζητείται

Στον αγέρα σκόρπισα τη φωνή μου

να μην αρθρώσει τις λέξεις

που δεν έπρεπε να ειπωθούν

ούτε και τώρα μα ούτε και πρίν.

Στην άμμο έθαψα τις ελπίδες μου

να μην έχουν ανασεμιά,

στο νερό βύθισα τ ονομά σου

σα φωτιά να σβηστεί

στο χιόνι πάγωσα τα μέλη μου

να μη λαχταρούν.

Για την καρδιά μου που σκιρτά

θάνατο κατάλληλο ακόμα δε βρήκα .

ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ

Την τέχνη της διαγραφής

γνωρίζοντας καλά

εαυτόν εξαίρεσες

σπό την προσδοκία.

Η παράληψη καταγράφηκε

ως εικονίδιο που εξέλειψε

σε διάστατο περιβάλλον.

Στο αληθινό χαράχθηκε

ως πολυδιάσταση έλλειψη

τεμνόμενες μοναξιές

Μοναξιές περιφερόμενες,

στο άπειρο, τυχαία συγκλίνουν.

Μια στιγμή μόνο τεμνόμενες

κι ύστερα αντίθετα αποκλίνουν.

Γόρδιος δεσμός

Αγέρωχος σα Μεγαλέξανδρος

με θωριά απόμακρη, θεική

σπαθί ο λόγος σου ακονισμένο,

με μιας τον κόμπο κατέλυσες.

Κατακτημένη από καιρό

σε αιχμαλωσία εθελούσια

στην άρνησή σου υποτάχθηκα

κι απ΄τη σιωπή ηττήθηκα,

δια παντός.

το απόλυτο ως τελειότητα

στη δίνη του τέλειου ΄
μικροί οριζόμαστε
στο πλαίσιο του άμεμπτου
αγωνιούμε να χωρέσουμε
ως αρκετοί
στην πλάνη του απόλυτου
μόνον ακυρωμένοι
στην προσπάθεια να επιβιώσουμε
συνηθισμένοι άνθρωποι
σ'ότι πράξαμε ένοχοι και αθώοι μαζί
στην αυτοκριτική μας μισοί
στην ψυχή μας τρωτοί
όπως μπορέσαμε.
Στις τύψεις μας όρθιοι
άν και ευάλωτοι
στους κριτές μας υπόλογοι
αλλά καθαροί.

δισδιάστατες παρέες

καθηλωμένοι ηδονοβλεψίες

σε δισδιάστατες πραγματικότητες
ζωής άλλων

ολίγον ευαίσθητοι,

ολίγον εκστασιασμένοι,

ολίγον εξαγριωμένοι΄,

ολίγον ερωτευμένοι,

εικονικές πραγματικότητες των εαυτών μας,

παρέα με φίλους που δεν ανταμώσαμε ποτέ,

λάθρα βιώνουμε τα λάθη και τα πάθη μας,

τις εμμονές μας σκορπίζουμε

στων δικτύων τους ανέμους

και αναμένουμε την απόκριση εκείνων

που δε χώρεσαν στον τρισδιαστατο βίο μας,

τα χέρια απλώνουμε

ξεδιπλώνοντας με θάρρος

τις δίπλες των ψυχών μας

που οι αληθινοί μας φόβοι

πιο αυθεντικοί κι από μας

σφιχτά κομπόδεσαν.

σ΄ όλους μας......

ΑΝΕΦΙΚΤΟ

πόσες ευχές μάταιες,

πόση ελπίδα τελειωμένη,

πόσες επικλήσεις του ανέφικτου,

πόσα απελπισμένα μηνύματα ,

πόσες υποθέσεις χωρίς αντίκρισμα,

πόσες αναπάντητες αναμονές,

πόσα βράδυα αξημέρωτα

πόση ζωή χαμένη.

πληγές

οι εικόνες ανοιχτές πληγές

οι καρδιές ραγισμένες

αιμοραγούν τα μάτια

οι φωνές θυμωμένες

τα παιδιά ματωμένα

τα παιχνίδια σπασμένα

παραφωνία λαβωμένης χαράς

σε σκηνικό θανάτου