το φως του αυγουστιάτικου πρωινού
διαπερνούσε την κουρτίνα
δανιζόμενο τα ρόδινα φίλτρα
του δήθεν μεταξωτού της υφαδιού
ζωντανεύοντας τη μέρα και μένα
άφηνε πίσω του αιωρούμενα
σωματίδια φαντασμάτων
απατηλών δειλών οραμάτων
που δεν άντεχαν την μέρα
και το φάσμα του πραγματικού
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Γύρισες!Από πού και για πόσο να μην ρωτήσω μην σε προκαλέσω να ξαναχαθείς σαν το φώς σου που δύει τα απογεύματα.
Καλημέρα
Αυτό μου θυμίζει περισσότερο το Μίζερο Φως...Το μίζερο φως που βλέπεις κάθε μουδιασμένο απόγευμα..Αυτό που τραγούδησαν τα Διάφανα Κρίνα...!
"άφηνε πίσω του αιωρούμενα
σωματίδια φαντασμάτων
απατηλών δειλών οραμάτων
που δεν άντεχαν την μέρα "......
Όμορφο...
Να είσαι καλά.
τακτικέ ανώνυμε νοιώθω σαν να εισαι επώνυμος
έχεις πάντοτε ένα θετικό σχόλιο να κάνεις΄σε ευχαριστώ...πόσο θα μείνω κι αν και πότε θα φύγω ούτε εγώ το ξέρω .το καλοκαίρι είναι μια ανοιχτή συνεχής πρόκληση.
v de vendetta
έτσι είναι αν έτσινομίζετε άν κι εγώ περιέγραφα ένα φώς κάθαρσης και λύτρωσης. Όσο για το τραγούδι θα επιδιώξω να το ακούσω.
καλημέρα....
eva f
η ομορφιά ελοχεύει στη ματιά και στο μυαλό μας κατά συνέπεια είναι και η δικη σας αναχνωση που το κάνει όμορφο ..φωτεινή καλημέρα...
τι καλά να έχεις φύγει σε βραδυνό φως και να περιμένεις το ξημέρωμα λυτρωμένη κι όμορφη...
εβισάκι, ξεμυτάω...δειλά δειλά!
φιλούρες και μακριά από φαντάσματα!
;-)
γλυκειά ανεπίδοτη
πόσο το γλύκανες,πόσο το έκανες ελπιδοφόρο...
να ζεί΄ς να χαίρεσαι ν αγαπάς και να μην πονάς!
ακόμα έχω την μνήμη εκείνου του αιφνίδιου παλιού πόνου σου που σε θυμήθηκε ....να με ανησυχεί
Δημοσίευση σχολίου