οχι δεν ήταν σύνθημα αναλώσιμο σε αφίσσα προεκλογική
ούτε εκγύμνασης πρόσταγμα σε στατόπεδο νεοσυλλέκτων
ήταν μόνο μια δειλή εσωτερική φωνή
που σε κατανάγκασε σε νέα τροπή
σκέψεων που είχαν τελματώσει για καιρό
ακλόνητων πεποιθήσεων,στείρων συναισθήματων
αμετάκλητων δηλώσεων και αμετακύλητων θέσεων
που βούλιαζαν την κίνησή σου από καιρό
σαν σε μαλακή άμμο.
όχι δεν ήταν ο περίσιος σου όγκος που σε καθήλωνε ,
ουτε τα χρόνια σου που ανηφόριζαν στο μεσόστρατο της ζωής
ήταν μόνο μια μάταιη προσδοκία
ο εγωιστικός σου τρόπος να βλέπεις τα πράγματα
αυτός που σε βύθιζε στη σπείρα της επανάληψης των ίδιων πάντοτε λαθών.
καλοδεχούμενη κι ας άργησες λοιπόν
καλώς όρισες κι ας σε φοβάμαι
πιάσε το χέρι μου και πάμε........
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
πού πάμε αγαπημένη μου φίλη; οι δρόμοι είναι κυκλικοί...
χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω!
Δημοσίευση σχολίου